Een week weg, maar het voelt als een maand

Ik had me zo voorgenomen om geen blog of iets dergelijks bij te houden.. Maar ik heb zo’n heerlijke week gehad dat ik toch maar besloten heb het op te schrijven. Misschien is dit een eenmalige actie, maar het scheelt mij in ieder geval het nodige whatsapp typwerk:P.

Inmiddels ben ik een dikke week van huis. Het voelt alsof ik al een maand weg ben, zoveel heb ik meegemaakt! Het woord indrukwekkend zal ik wel behoorlijk vaak gebruiken, maar voor mij is dat ook één van de enige woorden dat daadwerkelijk de lading dekt.

Woensdag 27 januari kwam ik aan op het vliegveld in Johannesburg. Vlucht ging prima, lekker geslapen, zo voorbij. Ik werd opgehaald en zou gelijk even pinnen.. Pinpas op ‘wereld’ zetten was een goed idee geweest. Ook met m’n creditcard problemen, maar gelukkig dezelfde dag allemaal opgelost.

Het hostel waar ik de eerste 3 nachten sliep was zo aandoenlijk. Lebos Backpackers in Soweto, een township vlakbij Johannesburg omringt met allemaal bomen, schattige zithoekjes, een prima douche en acceptabele bedden.

Donderdag 28 januari heb ik een fietstocht gedaan door Soweto. Heel indrukwekkend. Er werd verteld over het ontstaan van Soweto. Johannesburg en haar omgeving heeft zoveel geschiedenis, echt de moeite waard. We hebben een community bezocht, een buurt waar mensen wonen. De buurt waar we zijn geweest was middelklasse geloof ik, maar je zag wel de erbarmelijke omstandigheden waarin de mensen leven. In de loop van de week heb ik omstandigheden gezien waarin mensen wonen en leven die nog vele male erger zijn. Tijdens de fietstocht leerde we meer over hoe de mensen leven wat voor invloed de regering heeft op het dagelijkse bestaan. Eigen mening wordt niet echt gegeven, meer vertelt wat voor verhalen er rond gaan. Als je naar een mening vraagt wordt dit een beetje afgehouden. Vervolgens zijn we naar het Hector Pieterson monument geweest. Scholieren kregen zo’n 40 jaar geleden, als gevolg van de apartheid les in het Afrikaans. Dit is de taal met de (oud) Nederlandse woorden. Echter, veel van de scholieren spraken geen Afrikaans, dus de lessen konden ze niet volgen. In 1976 gingen 30.000 studenten protesteren om zo de lessen in het Engels te krijgen. De protesten waren niet gewelddadig, want er werd alleen gezongen en spandoeken omhoog gehouden. De politie greep alsnog in, eerst met traangas en later met schoten, hierbij kwam Hector Pieterson om het leven. Naast Hector Pieterson kwamen er nog 500 scholieren om het leven. Omdat deze gebeurtenis nog niet lang geleden is, zijn er videobeelden van. Dit maakt het zo echt. Helemaal als je realiseert dat de scholieren van die tijd nu zo oud zijn als mijn ouders. De mensen die deze gebeurtenissen tijdens de apartheid hebben meegemaakt leven nu nog. Ik heb zoveel respect voor hoe de Zuid-Afrikanen die ik heb ontmoet hiermee omgaan. Ik ben hier welkom ontvangen, iedereen die ik heb gesproken is zo aardig en behulpzaam. Ik heb me geen moment onveilig gevoeld. Het is natuurlijk een kwestie van logisch nadenken, niet ’s avonds over straat gaan en niet met je geld en telefoon zwaaien. Doordat we ons zo veilig voelde zijn we ’s middags zelf op de fiets een rondje gaan doen. We is in dit geval Philippine en ik, een Nederlands meisje wat ik heb ontmoet in het hostel. We zijn naar het huis van Nelson Mandela geweest en hebben de buurt een beetje verkend.

Vrijdag 29 januari was het tijd om echt de toerist uit te hangen. Ik heb een bustour gedaan door Johannesburg met een rode bus, net als in Londen. Dit was erg gaaf. Ik ben op verschillende punten uitgestapt en musea bekeken. Wat erg veel indruk maakte was het Mineworkersmuseum. Dit is een museum in het oude verblijf van mijnwerkers. Ik kreeg een beetje het concentratiekamp gevoel. Slaapkamers waar 40 mensen bij elkaar sliepen, zonder kasten om spullen op te ruimen, alleen een harde plak wat bed genoemd werd. Douches waar geen sprake was van privacy, alle mannen te gelijk. Een ruimte waarin de mijnwerkers werden opgesloten als ze zich niet behoorlijk gedroegen. Het museum had gratis entree, dat terwijl entreeprijzen hier sowieso al ontzettend laag zijn. Tijdens mijn bustour heb ik verder het hoogste punt van Johannesburg bezocht en wat verschillende toeristische plekken bekeken die leuk waren om te zien, maar niet echt interessant om over te schrijven. ’s Middags heb ik het Apartheidsmuseum bezocht. Dit was opnieuw ontzettend indrukwekkend. De entree van dit gigantisch grote en belangrijke museum was omgerekend nog geen € 3,50. Je gaat het museum door als ‘blankes’ of ‘nie-blankes’. Ik kreeg het entreekaartje van ‘nie-blankes’ dus volgende route van de zwarte bevolking. Hierbij werd constant weergegeven wat je als ‘nie-blankes’ allemaal niet mocht. Wc’s, bussen en winkels allemaal alleen voor blanken. Ook in dit museum werd het allemaal zo echt, omdat er beelden beschikbaar zijn van alles wat er in de laatste 40/50 jaar is gebeurd.  De geschiedenis van Zuid-Afrika en het ontstaan van het verschil tussen blank en zwart is natuurlijk veel ouder. Als je wil kun je wel een hele dag in het museum rondlopen, zoveel is er te zien.

Na het Apartheidsmuseum had ik weer afgesproken met Philippine. We gingen samen terug naar het hostel, omdat we de volgende dag naar dè derby van Soweto gingen. Tijdens de fietstocht werd hierover verteld en wij waren gelijk enthousiast. Als ik niet met Iris naar Cambuur – Heerenveen kan, dan maar een derby in Zuid-Afrika bezoeken!

Zaterdag 30 januari – DERBY DAY! Mijn hemel, wat was dit geweldig! Echt niet te beschrijven, maar ik ga het toch proberen. We hadden geen kaartjes, maar ons was verteld dat als we vroeg op pad gingen we nog wel kaartjes konden krijgen. De derby was tussen Orlando Pirates en de Kaizer Chiefs, twee teams uit de omgeving van Soweto. De wedstrijd begon om 15.30 uur maar om 11.00 uur waren wij bij het stadion. We wouden hier kaartjes kopen, maar dit kon niet dus we moesten naar het volgende dorp. Terwijl we aan het lopen waren werden ons illegale kaartjes aangeboden, even getwijfeld of we deze zouden kopen, maar achteraf maar goed dat we dit niet hebben gedaan. Ze waren duurder dan de echte kaartjes en je kwam er niet legaal mee naar binnen. Als je de bewaking vervolgens nog wat geld toestopte kwam je alsnog wel binnen, maar het was niet volgens de regels. Bij de winkel aangekomen voor de kaartjes hebben we een uur in de rij gestaan, maar we hadden ze! De kaartjes kosten omgerekend ongeveer €5,00, bijna evenveel als een zondagwedstrijd van
FC Wolvega dus :P

Om weer terug te komen naar het voetbalstadion namen we weer een busje. We kwamen in een busje terecht met allemaal Afrikanen, die aan het drinken, zingen, dansen (ja in het busje) waren. Geweldig, wat een gekkenhuis. Tijdens zulke wedstrijden zitten beide partijen gewoon door elkaar heen. Je kunt gewoon juichen voor je team, zonder raar aangekeken te worden. De wedstrijd was in het FNB stadion, WK stadion waar iets van 90.000 mensen in kunnen. Aangekomen bij het stadion rond 14.00 uur was het nog een groter gekkenhuis. Iedereen danste op straat, overal werd drank aangeboden, er werden liedjes gezongen. Ik had echt het gevoel dat het om een wereldkampioenschap ging. Terwijl we daar liepen merkte wel al dat we aangekeken en aangesproken werden. Beetje spannend natuurlijk, we hadden ook nog niet voor een team gekozen. Maar het bleek dat iedereen het alleen maar geweldig vond. Geen grap, we zijn uiteindelijk wel iets van 100 keer op de foto geweest. Alle mensen vonden het super dat wij als twee blanke meisjes naar de voetbalwedstrijd van hun buurt kwamen kijken. Philippine en ik waren voor de Orlando Pirates, dus toen we besefte dat het veilig was hebben we onszelf laten onder stempelen. We hebben helaas niet echt veel foto’s van de wedstrijd en alles wat eromheen gebeurde, omdat we het gebruiken van een telefoon toch een beetje te gevaarlijk vonden. De wedstrijd werd uiteindelijk 1-1, wat voor de Pirates een overwinning was! Feest!

’s Avonds vertrok ik naar een ander verblijf, omdat ik zondagochtend heel vroeg vertrok naar het Krugerpark! Ik kan hier veel over schrijven, maar de foto’s spreken voor zich! Het was geweldig. De volledige big 5 gezien! Cheeta’s, nijlpaarden, krokodillen. Wandelingen gemaakt in de ochtend waarbij we naar sporen zochten en ’s middags en ’s avonds met een soort van 4x4 door het park heen.

Vandaag, vrijdag 5 februari, heb ik een dagje niks. Morgen vlieg ik naar Port Elizabeth waar ik word opgehaald om voor 2 maanden in Port Alfred te wonen en te studeren. Ik hoop natuurlijk op veel vrije tijd zodat ik veel kan zien van Zuid-Afrika. De reiskoorts heeft me al gegrepen! 

Dit was het voor nu, misschien blijft het hier bij maar leuk dat je het hebt gelezen!

Liefs en een dikke kus vanuit het prachtige warme Zuid-Afrika,
Petra